Fotoboek
Op achttienjarige leeftijd verloor Margreet Vloon in korte tijd zowel haar vader als moeder. Wat rest zijn herinnering en spullen. Omdat Margreet fotografe is van beroep, wilde ze al het tastbare wat ze nog had van haar ouders vastleggen op de gevoelige plaat. De bijkomende herinneringen heb ik opgetekend. Deze verhalen zijn samen met de foto’s vereeuwigd in een door Annemarie Zijl vormgegeven, in 2017 uitgegeven fotoboek.
Vader
Jan, mijn vader, was het tweede kind uit een timmermansgezin met zeven kinderen in Raalte. Hij werd geboren op 22 augustus 1942. Iedereen dacht altijd dat Jan de oudste was. Zijn oudere broer heeft hij nooit gekend, die overleed bij de geboorte. Zelf had Jan een moeizame start. Als tweejarige kreeg hij polio net als tientallen andere kinderen in het dorp. Polio, een besmettelijke ziekte die tijdens de oorlog ook in Raalte heerste en waartegen pas in 1949 een goed vaccin was. Vooral bij kinderen kon besmetting leiden tot verlamming, met misvorming als gevolg. Zo ook bij Jan. Aanvankelijk kon hij niet meer lopen. Maar na een aantal operaties kreeg hij een beugel aan zijn linkerbeen, waarmee hij zich goed redde. Door zijn handicap kreeg hij thuis veel aandacht. Zijn jongere broers en zussen hadden ontzag voor hem. Lopend was hij altijd de mindere, maar hij had een sterk karakter, kon goed praten en was sluw. Hij haalde streken uit om zijn macht te tonen. Zo heeft hij zijn broer en zus een keer met een fietspomp opgepompt. Ziek waren ze ervan en iedereen zich maar afvragen hoe dat kwam. Het was compensatiegedrag. Hij kon niet rennen en moest zich op andere vlakken manifesteren.
Moeder
Marietje, mijn moeder werd twee weken eerder dan de koningin, op 12 januari 1938, geboren. Haar vroege jeugd is getekend door de oorlog. Praatte ze over haar jonge jaren, dan kwam die altijd ter sprake. Marietje was twee toen de tweede wereldoorlog begon en zeven toen die was afgelopen. Ze is de rest van haar leven altijd op haar hoede geweest. Vlogen er vliegtuigen over dan liepen de rillingen over haar rug. Net als mijn vader werd zij als tweejarige getroffen door polio. Na een inenting voor de pokken. Het gevolg was een vergroeide voet, waardoor ze mank liep. Ze kwam uit een groot gezin, een boerengezin met zeven kinderen. Ze was het oogappeltje van haar vader. Mijn moeder was als kind een heel lief mooi meisje, zijn kleine meisje. Haar beste vriendin was haar zusje Trees, daar deed en deelde ze alles mee. Marietje had aan de lopende band vriendjes. Maar als puntje bij paaltje kwam, kozen de jongens niet voor haar vanwege haar handicap. Totdat ze, ze was inmiddels een jaar of 28, Jan tegenkwam. Jan was anders. Die viel als een blok voor haar. De liefde was helemaal wederzijds.
Op 3 juli 2012 was ik precies even oud als mijn vader geworden is. Naar aanleiding van spullen die ik nog om me heen heb van hen, heeft Sjoerd in heel persoonlijke gesprekken een aantal mooie en (h)eerlijke herinneringen zichtbaar gemaakt. Dat het tijd nam om het document tot een echt boek te laten worden vind ik logisch, omdat er nog dingen nodig waren om te voelen en te herinneren. Alles moest een plek krijgen, ik geloof dat dat nooit helemaal af zal zijn, als mens blijf je groeien en zijn herinneringen in beweging.